گزارش اختصاصی از نمایشگاه کامران والیان

نمایشگاهی از آثار حرفه ای مهندس کامران والیان (از اساتید طراحی صنعتی) از تاریخ ۲۱ الی ۲۳ آبان ماه در محل نگارخانه دانشگاه تهران برگزار گردید. آثار ارائه شده مربوط به فعالیت حرفه ای آقای والیان در دو دوهه اخیر بوده است. در این نمایشگاه تعداد ۳۷ تصویر از محصولات مختلفی چون مسواک، استند فروشگاهی، محصولات گرمایشی و سرمایشی و … که برای شرکت های معتبری چون بوتان، نیلپر، انرژی و … توسط ایشان طراحی شده، به نمایش درآمده بود.

به مناسبت برگزاری این نمایشگاه گزارشگر طراحی صنعتی، گفتگوی کوتاهی با ایشان داشت و از وی درخواست شد تا در مورد اهداف برگزاری این نمایشگاه توضیحاتی را برای علاقه مندان ارائه کنند. در ادامه بخشی از این گفتگو ارائه می گردد.

“سالها چنین علاقه ای در وجود من بود و دوست داشتم کارهایی که انجام دادم رو مثل خیلی از هنرمندان دیگر، در نمایشگاهی ارائه کنم. تا اینکه در دانشگاه هنر تهران نمایشگاهی با عنوان ” نمایشگاه اساتید طراحی صنعتی” برگزار گردید. من از برگزاری این نمایشگاه بسیار استقبال کردم و تمامی کارهایی که تابحال انجام داده بودم را در اختیار برگزار کنندگان قرار دادم و گفتم که از بین آنها تعدادی را برای نمایش انتخاب نمایند و البته برروی نمایش چند محصول که همگی به تولید رسیده و یا جوایزی گرفته بودند تاکید کرده بودم که متاسفانه این اتفاق به شکلی کامل نیفتاد و اکثر کارهائی که بازدید کنندگان از نمایشگاه دیدند کارهای معماری داخلی و یا غرفه های نمایشگاهی بود. این فرصت برای اولین بار پیش آمده بود که دانشجویان طراحی صنعتی امکان دیدن فعالیتهای حرفه ای اساتیدشون را داشته باشند و ببینند که آنها بعنوان الگو تا چه اندازه توانسته اند کارهای طراحی صنعتی بکنند که به تولید و استفاده هم برسد .

این باعث شد که از اون زمان هر فرصتی که پیش می آمد به آماده سازی کارهام در فرمتی متحد پرداختم و اونها رو دسته بندی و گزینش کردم. که در حدود ۴۰ محصول رو انتخاب کردم که چند تا از اونها به دلیل اینکه هنوز در مرحله آزمایش و پیش تولید می باشند از مجموعه کارها حذف کردم و در حدود ۳۷ کار را آماده کردم که در سایت های طراحی صنعتی به نمایش بگذارم. کارها که تمام شد به صورت تصادفی با آقای رهنما (دبیر انجمن علمی دانشگاه تهران) صحبتی پیش آمد، که من این مسأله به ذهنم رسید و با بچه ها مطرح کردم که من این خوراک رو آماده دارم و بد نیست که نمایشگاهی برپا بشه تا بچه های دانشگاه لااقل گزیده کارهای یکی از اساتیدشون را در حیطۀ طراحی صنعتی ببینند، که اونها هم استقبال کردند و نتیجه نمایشگاه پیش رو است. عامل دیگر مسأله ای شخصی بود که شاید از یک حس جاه طلبی نشأت می گیره که البته بعضی اوقات بودن این حس برای طراحان صنعتی بد نیست، اونم این بود که در دایره معلم های این رشته من در ۱۶ سالی که درگیر تدریس هستم، این اتفاق نیافتاده بود که یکی جسارت کند کارهاش در هر حدی از کیفیت و ارزش که هست، اونها رو راحت به نمایش بگذاره و این جاه طلبی شخصی بود که من را هل می داد تا به خودم بگم بالاخره روزی این اتفاق می افتد چرا من اولین نباشم و الان خیلی خوشحالم از این کار. از دو نکته ای که باید در آخر بگم یکی اینه که بعضی از این کارها ممکنه واقعا استثنائی نباشد و به قول معروف فیلی هوا نشده باشد، ولی به واسطه یک بعد که در همه مشترک هستند من به اونها می بالم و افتخار می کنم که اینها کار من هستند و اون بعد تداوم همکاری با شرکت هایی چون بوتان ، انرژی ، نیلپر و سن ایچ است که به نظر من در یک فعالیت حرفه ای این تداوم بسیار با ارزش است. چراکه یک رابطۀ کاری وقتی پایدار می ماند که برای دوطرف ارزشمند بوده و رابطه برد – برد باشد.

نکتۀ دومی را که میخواهم به آن اشاره کنم تا حدودی به همان فیل هوا کردن هم مربوط می شود.

زمانی حرفی را از یک آهنگساز شنیدم و احساس کردم چقدر با این اعتقاد سنخیت دارم و موافقم و آن اینکه، وقتی هنرمند اثری را خلق میکند مهم اینست که در همان زمان بهترین کارش را کرده باشد و در مقایسه با دیگر آثار هم نوع اگر برترین نباشد لااقل جزو برترها باشد. به خاطر همین، من در نوشته های معرفی که کنار هر کار آمده است تاریخ آن را هم آورده ام. چون احساس میکنم برای مثال امروز بتوان پیکره و قیافۀ چشمگیرتری را برای کاری مثل فن کولر انرژی طراحی نمود، ولی همین محصول در زمان خود بسیار مطرح شد و تقدیر نامۀ فرهنگستان هنر را نیز گرفت. و یا آبگرمکنهای بوتان خوب صورت مسئله را حل کرد و در این ده سال جا افتاده است، ولی امروز می توان با ادامۀ همان مسیر به فرمی امروزین هم رسید. اینست که معتقدم برای دیدن و سنجش کارها، باید زمان خلق آن را نیز دید.”

این نمایشگاه به همت انجمن علمی طراحی صنعتی دانشگاه تهران برگزار گردیده بود.

در حاشیه
– گفتگوی با آقای والیان در فضایی صمیمی و دوستانه در محل نگارخانه صورت گرفت.
– درب بسته نگارخانه از سمت خیابان قدس، باعث سردرگمی بازدیدکنندگان شده بود. (شایسته بود جهت اطلاع بازدیدکنندگان پوستر یا اطلاعیه ای در این محل برای راهنمایی مراجعین نصب می گردید.)
– برخورد نامناسب حراست دانشگاه تهران و عدم اطلاع آنها از برگزاری این نمایشگاه باعث بروز مشکلاتی برای بازدیدکنندگان شده بود.
– در کنار تصاویر نوشته هایی با لحنی خودمانی، توضیحاتی در مورد پروژه ها ارائه می کرد.
– نوشته های ارائه شده بعضا جالب و تأمل برانگیز بود که برخی از آنها در زیر ارائه می گردد:

در سال ۱۳۷۷، موزۀ آب تهران که در شرف راه اندازی بود توسط دوست محترمی طراحی و ساخت آب نمائی را درخواست نمود که از عنصر آب در آن استفاده شده و شأن موزۀ آب را در خود داشته باشد.
از اولین طرح استقبال شد و نقشه های آن درخواست گردید. ولی در آخر، برآورد ساخت ارائه شده مورد موافقت قرار نگرفت.
چند سال بعد در یک روز زمستانی و در گذاری تصادفی از آن منطقه، دیدن سازۀ برپا شدۀ آن طرح، بهت و تعجب را بهمراه داشت!!
خوشبختانه دوربین همراه بود و به گرفتن عکسی قناعت گردید…

امروزه شاید کمتر کسی باور کند که تا کمتر از ۱۶ سال پیش کسی از زمان باقیماندۀ چراغ راهنما مطلع نمی شد!!
نمایش و تفهیم زمان باقیمانده از فازهای سبز یا قرمز و تحمل آسانتر گذشت زمان، اساس ایده ای بود که ابتدا برای واحد درسی “پروژۀ محیط زیست” در سال ۶۷ و سپس بصورتی کاملتر برای پروژۀ نهائی مقطع لیسانس در سال ۷۱ ارائه گردید. در این ایده بر این نکته تأکید می گردید که

” تحمل گذشت زمان هنگامی که از انتهای آن با خبر باشیم راحت تر است!!”
… در روز قضاوت پروژه، از معاونت وقت سازمان ترافیک شهر نیز دعوت بعمل آمد.
از ایدۀ تفهیم زمان در این موضوع بسیار استقبال گردید؛ چه بسا این ایده برای اولین بار در دنیا مطرح می شد. و بدین خاطر درخواست گردید تا نسخه ای از رسالۀ این پروژه در اختیار سازمان ترافیک قرار گیرد.
در بسط این ایده، طرحهائی با القای زمانی بصورت عددی (دیجیتال) و قیاسی با یکدیگر مقایسه گردیده بود و نهایتاَ با سنجش فاکتورها و دلایلی، رویکردی ” قیاسی” انتخاب گردیده و مفصلاَ بر روی آن کار گردیده بود.
کمتر از ۳ سال بعد، اضافه شدن تایمر نمایش دهندۀ زمان به چراغهای راهنمائی، افتخاری بزرگ برای میهن ما کسب کرد، چرا که برای نخستین بار در جهان ارتباطی خوشایند بین این وسیله و انسانها بوجود آمده بود!
افتخاری که سازمان ترافیک هیچگاه دلیلی برای کسب اجازه از مبدع آن ندید…