بانک مقالات اخبار و رویدادهای طراحی صنعتی طراحی صنعتی ایرانی
هر ساله کارخانه‌های دوخت لباس، کوه‌هایی از پارچه خرده‌ها به زباله دان‌ها می‌فرستند، برای اینکه برای آنها بسیار ارزان تر است که این خرده پارچه‌ها را دور بریزند تا اینکه آنها را بازیافت نمایند. زباله‌های پارچه یکی از رازهای کثیف صنعت لباس دوزی است، معمولا ۱۵% تا ۲۰% پارچه مصرفی برای یک لباس به زباله دان‌ها ختم می شود.
Daniel Silverstein اخیرا سری جدیدی از لباس‌هایی را طراحی کرده که میزان زباله پارچه را تقریبا به صفر می‌رساند. این طراح از روش‌های ویژه‌ای چون تکه دوزی، بافت پارچه، و چین زدن استفاده می‌کند که از تمام پارچه استفاده کرده و هیچ نوع خرده پارچه ای را به جا نمی‌گذارد.
زمانی ایده این محصولات به ذهن Daniel رسید که وی دانشجوی سال آخر طراحی مد در دانشگاه FIT بود و در یک مسابقه طراحی لباس برای حفظ محیط زیست شرکت کرد. در حالیکه اکثر شرکت کنندگان قصد داشتند از مواد قابل بازیافت و مواد طبیعی استفاده کنند، او به این فکر افتاد که چه می شد اگر زباله درست نمی کرد و خرده پارچه‌ای به جای نمی گذاشت. اگرچه وی در این مسابقه برنده نشد، اما این ایده در ذهن او باقی ماند و بالاخره به یک طرح عملی واقع شد. او طرح هایش را با مثال خمیر شیرینی پزی توضیح می دهد و می‌گوید وقتی از یک خمیر پهن شده شیرینی پزی به تعداد کافی شیرینی قالب می‌زنید یک مقداری خمیر به جا می ماند. اما شما آن خمیر را دور نمی ریزید بلکه آن را دوباره فرم می دهد و پهن کرده و از آن شیرینی با فرم‌ها و اندازه‌های عجیب و قریب در می آورید. این همان روشی است که من در طراحی لباس‌هایم از آن استفاده می‌کنم، و از این خرده پارچه کمک می گیرم که خلاقیت خود را تحریک کنم.
این شیوه تفکر به شدت در حال همه گیری است. ۲ سال پیش دانشکده طراحی Parson اولین کلاس‌ها برای طراحی لباس بدون تولید زباله را برقرار نمود. بسیاری از طراحان صاحب نام نیز فعالیت‌های خود را به این زمینه معطوف کرده اند.
این طراح می‌گوید، در کنار طراحان، کاربران نیز نقش عمده ای در تولید زباله‌های پارچه دارند. به جای اینکه هر از چند گاهی لباس‌های خود را بدون اینکه بدانیم چه بلایی به سرشان می آید دور بریزیم، بهتر است که آنها را به مراکزی بدهیم که پارچه را بازیافت می کنند، یا اینکه آنها را به مرکز خیریه داده تا دوباره مورد استفاده قرار بگیرند. و مهمتر اینکه لباس‌هایی را خریداری کنیم که به طور محلی و در کشور خودمان دوخته شده اند که از این طریق تخریب‌های محیط زیستی مربوط به حمل و نقل و جا به جایی را به حداقل برسانیم.
