اگر شهرها توسط مادران طراحی شوند، چگونه به نظر خواهند رسید؟

اثری از یک معمار که پیشرفتی جدید در گرینویچ، جنوب شرقی لندن را ارائه می‌دهد موجب خشم رسانه‌های اجتماعی شده است. Elysian رندری از Charlton Riverside ارائه می‌دهد که در آن ۳۶ نفر در پارک در حال بازی هستند و تنها یکی از آنها سیاه پوست است و در میان بچه‌های کوچک نیز یک نفر مسن وجود دارد که خوشحال و بانشاط با یک عصا راه می‌رود.

معماران عمدتا مرد و به رنگ روشن می‌باشند، جوان و پسندیده هستند، و نگرانی‌های منطقی نسبت به نگرش آنها در طراحی شهرها وجود دارد. ممکن است از هر ده معمار یک نفر هم سیاه پوست یا با اقلیت قومی نباشد و کمتر از یک سوم معماران واجد شرایط در انگلستان، زنان می‌باشند و این اعداد بهبودی نداشته اند. آمار مربوط به صنایع خلاق که در ماه ژوئیه توسط وزارت فرهنگ، رسانه و ورزش منتشر شده است، نشان دهنده کاهش ده درصدی تعداد زنان معمار است. در حالیکه تعداد معماران سیاه پوست و اقلیت قومی بدون تغییر مانده است.

Christine Murray اشاره می کند که “اخیرا این موضوع فکر من را به خود مشغول کرده است که اگر طراحان جهان که شامل سیاستمداران، برنامه ریزان، توسعه دهندگان و معماران می باشند متنوع تر باشند، جهان چگونه به نظر خواهد رسید؟ اعتقاد ندارم که زنان و مردان متفاوت از هم طراحی می کنند یا فقر و تبعیض نژادی معماران را آگاه می سازد، ولی تجربه مربی ارزشمندی است.”

پروژه های بازسازی در دهه گذشته به جای دسترسی به آب آشامیدنی مجانی، سرویس های بهداشتی عمومی، مواد غذایی ارزان و اداره پست، بیشتر در مورد مزارع و کاپوچینوها بوده است. به نظر می رسد که آنها تنها مشکلات جهان اول را حل می کنند.

اگر مادران نقش بیشتری در طراحی داشتند، شهرهای ما چگونه خواهد بود؟ در ابتدا ممکن است به ذهنتان برسد که در همه جا رمپ باشد. حمل کالسکه موجب می شود که دید متفاوتی نسبت به پله ها ایجاد شود. به گفته  Murray “وقتی که نزدیک ترین ایستگاه به من بدون افزودن یک بالابر مجددا اصلاح شد، من گریه کردم. ایستادن در وسط پله‌ها با دو کودک و یک نوزاد در کالسکه تجربه یک نوع ناامیدی است. همه ایستگاه ها یا ساختمان های عمومی باید طبق قانون بدون پله طراحی شوند. ولی احتمال اینکه همدردانی میان معماران پیدا کنیم، کم است. طبق بررسی های اخیر مقالات معماری، ۷۵% زنان معمار بچه ندارند. بسیاری از فارغ التحصیلان معماری فکر می کنند که رمپ ها برای ویلچرها قابل استفاده می باشند نه برای بچه های زیر سه سال.”

به زودی متوجه می شوید که اتاقک اتوبوس برای دو کالسکه یا یک ویلچر مناسب نمی باشد. فضاهای کافی برای چرخ های خرید، باربندهای پیاده روی یا ۲۸ دانش آموز ۷ ساله که با کوله پشتی به اردو رفته اند، وجود ندارد. مدل‌های جدید اتوبوس Routemaster ممکن است درب های عقب تجملی داشته باشند، دستگیره های طلایی و دو راه پله در آنها تعبیه شده باشند، ولی مسافران همچنان با کمبود فضا مواجه هستند. حتی اگر شهردار لندن دستور داده باشد که پنجره های بازشدنی در این اتوبوس های دوطبقه نصب شود، لذت سابق پنجره های بزرگ و بادخور طبقه بالایی از بین می رود و حتی اگر همه آنها باز باشند هم هیچ بادی نمی وزد. مشخص است که تامین کننده این غول های قرمز هیچوقت سوار اتوبوس نشده است.

و اگر بازنشسته ها فضای شهری را طراحی کنند چه اتفاقی می افتد؟ ممکن است جاهایی برای نشستن داشته باشیم. بسیاری از ایستگاه های اتوبوس لندن نیمکتهای زاویه دار و نچسب دارند و اساسا یک اثر هنری وهم گرا(trompe L’oeil) می باشند. در ایستگاه های خط اصلی قطار، اگر شما در یک ایستگاه مانند Euston تاخیر داشته باشید، می بایست در سالن بدون صندلی منتظر بمانید. مگر اینکه به بیرون سالن و در فضای عمومی که تعداد زیادی صندلی وجود دارد بروید و آنجا بنشینید.

کمبود سرویس های بهداشتی عمومی در انگلیس به همین میزان چالش برانگیز است که نیاز به یک لگن فولادین دارد. مثانه باید این وضعیت را تحمل کند یا در یک اقتصاد کاذب خریدن یک نوشیدنی قرار گیرد تا این مساله را فراموش کند. اینکه بی پروا قهوه بنوشید و بعد از آن دریابید که هیچ سرویس بهداشتی وجود ندارد، رسوا کننده است. قوانین باید به گونه ای باشد که اگر می توانید در جایی چیزی بخورید، باید بتوانید از تسهیلات آنجا نیز استفاده نمایید.

اگر نوجوانان شهرها را طراحی کنند، شارژ تلفن همراه باید به یک حق شهروندی تبدیل شود. تبلیغات افراد زیبا و لاغر ممنوع خواهد شد. مغازه‌های فست فود در هر گوشه ای موجود خواهد بود. ورزش پارکور به یک ورزش ملی تبدیل خواهد شد.خط کشی بخصوص برای مسیر دوچرخه سواری مهیا خواهد بود تا دوچرخه BMX خود را برانید و همچنین از اسکیت بوردر و اسکوتر خود استفاده نمایید و فضایی برای کودکان به منظور یادگیری راندن موجود می باشد.

فضاهایی برای وقت گذرانی بی هدف تعیین می شود که از تغییرکاربری فضای سبز در محوطه شورای شهر ایجاد می شود. هر کسی که تابلوی «بازی بدون توپ» به دیوار زند، به علت رفتار ضد اجتماعی جریمه خواهد شد. زمین های بازی تا دیروقت باز خواهد ماند. هر کسب و کار عمده ای می بایست یک فروشگاه معمولی داشته باشد تا محصولاتش را به قیمت متعارف بفروشد. پلیس ها در خیابان راه می روند و زمانی که شما به آنها احتیاج دارید به شما کمک می کنند، به جای اینکه صرفا شما را مجبور به ترک محل سازند.

البته فضاهایی وجود دارند که بسیارعالی کار می کنند و سهولت و شادی غیرمنتظره یک طراحی خوب را ارائه می دهند. جای مورد علاقه من در لندن رمپ پیوسته می باشد که برفراز رود Thames از خیابان Paul’s Catheral تا Tate Modern توسط پل بدون پله Millenium شما را در هوا معلق نگه می دارد و حتی شامل تجهیزات بازی و نشیمنگاه های بسیار می باشد.

مترجم: گزارشگر طراحی صنعتی، نگین بزرگی‌نژاد

منبع: What would cities look like if they were designed by mothers