طراحی ظرف غذا برای سالمندان

تجربه غذا خوردن دلپذیر برای سالمندانی که از فراموشی رنج می برند.

George Timlin هفت سال وقت صرف کرده که به مشاهده تاثیرات فراموشی در سالمندان بپردازد، به ویژه زمانی‌ که وی تاثیرات این بیماری را در پدر خویش که با سرطان و پارکینسون مبارزه می کرد مشاهده می نمود. او در صدد بود که راه حلی‌ بیاندیشد که زندگی‌ این افراد را ساده تر نماید. بنابرین وی بر قسمتی‌ تمرکز نمود که این افراد حداقل سه بار در روز در آن حاضر می شدند: اتاق غذا خوری.

Timlin, این دانشجوی تازه فارق التحصیل از کارشناسی ارشد طراحی از کالج سلطنتی هنر لندن، تخمین می زند که در طی‌ دو سال، حدودا ۲۸ روز را به کمک در خانه‌های سالمندان گذرانده است، جایی که تجربه غذا خوردن برای ساکنان سالمند تجربه چندان دلپذیری نیست. اکثر این خانه‌های سالمندان به مبلمان و ظروف غذاخوری مجهز گشته اند که برای استفاده افراد سالم طراحی گشته اند. این مساله نه تنها باعث ناراحتی‌ کاربران سالمند می شد بلکه از نظر سلامتی‌ آنها را در معرض خطر قرار می داد. این طراح کشف کرد که به خاطر سختی های همراه با خوردن، حدود ۲۵% افرادی که در این خانه ها زندگی‌ می کردند دچار ضعف غذایی بودند. بازگرداندن حس احترام و وقار و همچنین نرمال بودن به فرایند غذا خوردن اولویت طراح قرار گرفت، او تصمیم گرفت بر دو قسمت خاص تمرکز نماید: ظروف غذا خوری که نشانه‌هایی را برای سالمندان فراهم می‌کند که به طور طبیعی غذا بخورند و همچنین المان‌های معماری برای اتاق غذا خوری که به افراد با ناتوانائی‌های جسمی‌ کمک می نماید.

کسانی‌ که از فراموشی رنج می برند رفتار‌های گوناگونی را از خود بروز می دهند و معمولا یک سری نشانه‌های خاص برای این بیماری وجود ندارد. بنابرین Timlin طراحی‌های خود را برای سه گروه سازمان بندی کرد: افراد نیازمند به کمک کم، افراد نیازمند به کمک متوسط، افراد نیازمند به کمک زیاد.

لیوان و بشقابی که برای کسانی‌ با نیاز به کمک کم طراحی شده است از رنگهای ویژه ای استفاده کرده که باعث می شود غذا راحت تر به نظر برسد، و همچنین خود بشقاب با سطح میز تضاد زیادی داشته باشد و به راحتی‌ قابل تشخیص باشد. برای کسانیکه به طور متوسط به کمک نیاز دارند، بشقابی طراحی شده که دارای یک لبه بلند است که به کاربران با محدودیت‌های حرکتی‌ و عضلانی اجازه می دهد تا غذایشان را با استفاده از قاشق به سمت دیواره بشقاب هل داده و قاشق شان را پر نمایند. لیوان مربوط به این گروه نیز دارای دسته بلندی است که به کاربر اجازه می دهد که به راحتی‌ و با دو دست لیوان را نگه دارد. برای کاربرانی که نیاز به کمک زیادی دارند، بشقاب برای مراقبین آنها طراحی شده است‌که بتوانند به راحتی‌ به این سالمندان غذا بدهند، در حالی‌ که کاربران حس احترام و شان خود را حفظ می نماید.

طراحی خود اتاق غذا خوری نیز برای Timlin مهم بود. وی فضای کاملا جدیدی را مجسم نمود، فضایی که در آن امکان برقراری ارتباط بیشتری برای کاربران سالمند وجود دارد. فضاهایی چون یک تراس، باغی‌ با تخت‌های مسطح کمی‌ بالاتر از سطح زمین و آشپزخانه که در آن فضای غذاخوری هم وجود دارد. این فضاها به کاربران اجازه می دهد که در مکان‌های مختلفی‌ غذا بخورند. میزهای با ارتفاع زیاد، مکانی را برای کاربران فراهم می نماید که می توانند از پشت به آن تکیه دهند، و حس استقلال بیشتری نمایند. Timlin همچنین یک میز نهارخوری طراحی نمود که نه تنها ارتفاع آن به حدی است که کاربران می توانند با صندلی‌های چرخ دار خود به راحتی‌ پشت آن بنشینند، بلکه دارای یک سطح تخت زیرین هم هست که به کاربر اجازه می دهد که به میز نزدیک تر شده و از ریختن غذا بر روی آنها که باعث خجالت زدگی شان می شود جلوگیری به عمل آورد. چراغ‌های بالای هر میز می توانند هم از نظر ارتفاع و هم از نظر روشنایی تنظیم شوند که به کاربرانی که کم سوی بینایی دارند کمک نمایند تا راحت تر غذا بخورند.

این تغیرات نه تنها فرایند غذا خوردن را بهبود می بخشند بلکه تجربه دلپذیر اجتماعی برای سالمندان فراهم می کنند، که باعث شود سالمندان این فضا ها را بیشتر دوست داشته باشند و حتی بیشتر به یاد بیاورند.

این پروژه یکی‌ از طرح‌های فینالیست برای جایزه INDEX می‌باشد. پس از این پروژه طراح فعالیت و همکاری خود را با Helen Hamlyn از مرکز Centre For Design آغاز کرده که به شناسایی نیاز‌های کسانیکه با بیماری فراموشی دست و پنجه نرم می کنند بپردازد و فضاها و وسایل مناسب تر و کارا تری را برای آنها طراحی نماید.

منبع