درخششی آسمانی با شیشه های بازیافت شده و سینی های غذا

کیم مارکل کارش را بخاطر مقررات محیط زیستی ترک کرد تا در بیکون نیویورک مبلمان بسازد. صندلیهای درخشان او نگاه جدیدی برای استفاده مجدد مواد در سطحی بالاتر را ایجاد کرد.

کیم مارکل یک رزومه یا CV معمولی که انتظار میرود یک هنرمند یا سازنده و طراح مبلمان باید داشته باشد را ندارد. او قبل از اینکه به هادسون ولی برگردد تا در پولیچ تاکسیل، یکی از بزرگترین ریختهگریهای هنری آمریکا کار کند، بمدت چهارسال در زمینه محیط زیست وقوانین اجتماعی، در بالتیمور واشنگتن دی سی و رودآیلند کار کرد. “من به کار کردن در زمینه قوانین علاقه دارم” این را مارکل ۳۱ ساله که در کارنیگی ملون این رشته را مطالعه کرده است میگوید. او همچنین میگوید: من دوست دارم در جهانی باشم که همه چیز ساخته شده باشد و هنر و طراحی هم در اختیار انسان باشد.

او به کاری در یک ریخته گری مشغول شد و در آنجا یک دوره آموزشی در زمینه ساخت قطعات هنری در اندازه بزرگ از آثار جف کونز، فرانک استلا و ماتیو بارنی را گذراند. اما خیلی زود به استودیوی خودش در بیکون نیویورک نقل مکان کرد و شروع کرد به ساختن مبلمان و اشیاء هنری که از دو رشته کاری قبلیش رسم کرده بود. کلکسیون درخشان او (Glow) که در نمایشگاه سالانه Architectural Digest Design Show عرضه شد، مجموعه ای از صندلیها، میزها، گلدانها و آینه ها با رنگهای آبنباتی غیر معمول ولی جالب بود که از پلاستیکهای بازیافت شده ساخته شده بود.

مارکل میگوید که ایده این مجموعه از آنجا ایجاد شد که او فشاری را مابین تمایل به ساخت چیزی جدید و زیبا، با عدم تمایل او به مشارکت در ایحاد زباله در خود احساس کرد. او می گوید: وقتی که مردم علاقمندی خود را به کارهای من نشان دادند، من فکر کردم که من نمی توانم همه چیزهای جدید را برای این جهان بسازم ، اما هنوز میخواهم هرچه میتوانم بسازم. اما چگونه می توانم اینکار را بنحوی ادامه دهم که نسبت به آن احساس خوبی داشته باشم؟ از روی تجربه ای که در زمینه محیط زیست داشتم، می دانستم که میخواهم تلاش کنم تا ساختن این چیزها را تاجایکه میتوانم مسئولانه انجام دهم و تا جائیکه ممکن است از موادی که قبلا مصرف شده اند استفاده کنم.

او یکسال تمام وقت خود را با فروشندگان پلاستیکهای بازیافتی سرو کله زد و با مواد مختلف تجربه های زیادی کرد تا بتواند به نمایی که میخواهد برسد. برای آیتمهای سنگین تر مانند صندلیها و میزها که ساختار آنها باید محکم تر باشد، او ترکیبی از پلاستیکهای بکار رفته در عینکها و سینی های غذای پلاستیکی استفاده می کرد که دوام بیشتری دارند. برای قاب آینه ها، او از بطری های پلاستیکی که تا حد امکان استفاده و بازیافت شده بودند و دیگر قابلیت بازیافت مجدد نداشتند استفاده کرد.

اگر به دورانی که او در ریخته گری کارمی کرد اشاره ای کنیم، مارکل توانسته مدلهایی از کارش را خلق کند و آنها را با پلاستیکهایی که به قطعات کوچکی بریده شده، پر کند. (او می گوید: چیزی که من به مردم میگویم این است که، این درست مثل این است که یک مخروط خیلی بزرگی از برف را درست کنیم، که البته بجای ذرات یخی، ذرات پلاستیکی استفاده می شوند. ) لازم است، هر یک از قطعات مبلمان ساخته شده از نسبت متفاوتی از ترکیب پلاستیکها، بر اساس میزان مقاومت و همینطور رنگ و شفافیتی که لازم دارند، ساخته شوند. او برای ایجاد رنگ در این قطعات، رنگدانه ها را اضافه می کند و برای اتصال پلاستیکها به یکدیگر رزین را اضافه می کند و سپس برای چند روز آنها را می گذارد تا این ترکیبات انجام شوند. بعد از اینکه این قطعات از قالب خارج می شوند، او خود آنها را به روش دستی سمباده زده و براق می کند.

نتیجه کار مانند برلیان با ارزش است: اشیائی با رنگ روشن و براق و درخشان که مانند این است که آنها آبنبات های سختی هستند یا اینکه از شیشه هایی ساحلی ساخته شده اند. مارکل می گوید از نتیجه کار در مورد این آیتم ها بسیار راضی است و بازخوردی هم که از AD گرفته بسیار امیدوارکننده است. او همچنین می گوید: بسیاری مواد دور ریختنی دیگر و زباله ها هستند که تجربه کردن با آنها سرگرم کننده است. من قصد دارم که ساختن این چیزهای درخشان را ادامه دهم و امیدوارم این به من توانایی بدهد که از مواد قدیمی و کهنه چیزهای نو و تازه ای بسازم.

منبع