آیا پارک های عمومی خوب است؟ نه همیشه

شهرها به پارک نیاز دارند، ولی نه هر پارکی. نحوه طراحی آنها نقش بسزایی در تاثیرگذاریشان بر روی جوامع دارد.

دسترسی به پارک در شهرها، بشدت با سلامتی افراد در ارتباط می باشد.

زمانیکه کودکان در محیط شهری بدون پارک رشد می‌یابند، چاقی در میانشان افزایش می یابد. از آنجائیکه محله های فقیرنشین فضای سبز کمتری دارند، کودکان فقیر به علت کیفیت بد هوا بیشتر در معرض مشکلات سلامتی از جمله آسم می باشند. با این حال دسترسی به فضای سبز، تنها عامل ایجاد جوامع سالم نمی باشد. پارکها زمانی که مورد استفاده قرار گیرند، برای افراد مفید می باشند.

و این است سوال دیزاین.

یک نقشه قدیمی از سنترال پارک، سال ۱۸۶۲

پارک چیست؟

اولین پارک عمومی (فضای سبزی که با بودجه عموم در زمین وقف عام و با هدف خدمت به مردم ساخته شد)، پارک Birken head نزدیک لیورپول بوده که توسط ژوزف پاکستون با هدف بهبود سلامتی فقرا طراحی شده بود. این پارک در سال ۱۸۴۷ با حضور ۱۰۰۰۰ نفر افتتاح شد.

زمانیکه معمار منظر، فردریک لا اُلمسته در سال ۱۸۵۰ از Briken head دیدن کرد، مشتاق شد تا این ایده را به امریکای دموکراتیک برساند. در سال ۱۸۵۷، او به همراه معمار کالورت واکس برنده مسابقه ساخت Central park در نیویورک شدند. طراحی نمادین آنها با ۷۵۰ جریب زمین چمن، درخت و راه های پرپیچ و خم قصد داشت تا انتظار امریکایی ها و اروپایی ها  را از یک نمونه عالی از پارک شهری برآورده سازد.

همانطور که پارک های شهری ساخته می شد، یک حرفه در میان آنها رشد کرد.

معماران منظر در شهرهای سراسر جهان پارک ها را می ساختند که هر کدام نمود فرهنگ محلی آن منطقه بوده است.

امریکایی ها علی الخصوص جامعه شناس، دوبویس عقیده داشت که فضای سبز سبب بازسازی جسم، ذهن و روح شهروندان که توسط محیط توان فرسای شهری تضعیف شده است، می شود.

پارک Freeway، سیاتل آمریکا

پارک ها خنثی نیستند.

پارک های عمومی تنها زمانیکه متناسب با خواسته مردم باشند، تاثیرگذار خواهند بود. که این توصیف در جوامع مختلف، متفاوت می باشد.

محققان، مورخان، فمنیست ها و رهبران افریقایی-امریکایی دریافته اند که درک و استفاده افراد از پارک متناسب با تاریخ و معیارهای فرهنگی جوامعشان متفاوت می باشد.

پارک Freeway که سال ۱۹۷۴ در سیاتل افتتاح شد، یک فضای پوشیده از درخت می باشد که میان دو بزرگراه قرار گرفته است. پارک از نظر بسیاری از افراد، صمیمی و شاداب دیده می شود ولی برخی از بانوان زمانیکه تنهایی در آنجا قدم می زنند، احساس ناامنی می کنند، زیرا نمی توانند ببینند چه کسی پشت سرشان بالا می آید.

در عین حال، افریقایی-امریکاییها در جنوب ممکن است در پارک هایی که به نام ژنرال های کنفدراسیون بوده و مجسمه های آنها در آنجا واقع شده است، مورد استقبال قرار نگیرند. به طور کلی، سیاه پوستان به عنوان بازدید کننده در پارک های امریکا حضور کمرنگ دارند. مساله ای که متخصصان آن را به تاریخ تبعیض نژادی در فضاهای عمومی مربوط می دانند.

از موارد مشابه که در آن تبعیض نژادی دیده می شود، می توان به پارک Highline در نیویورک اشاره کرد. این پارک که سال ۲۰۰۹ افتتاح شد، از محله چلسی منهتن عبور می کند، جاییکه چندین پروژه مسکونی عمومی در آن واقع شده است.

تقریبا یک سوم ساکنان این منطقه رنگین پوست هستند و از طرفی بازدیدکنندگان Highline عمدتا سفیدپوست می باشند. در انجمن های محلی، اهالی محل می گویند این پارک که یک ریل راه آهن هوایی بازسازی شده است را درک نمی کنند. اگر آنها افراد مشابه خود را آنجا نبینند ممکن است از آنجا بروند.

به عبارتی، صرفا وجود یک پارک این اطمینان را نمی دهد که به جامعه سود برساند.

(پارک ها) برای دسترسی راحت طراحی شده اند.

این موضوع سبب ایجاد نوع جدیدی از پارک ها گشته که منحصرا برای جوامع محلی طراحی شده اند.

در سال ۱۹۶۷، رئیس شرکت Zion Breen Richardson کانسپت “پارک جیبی” را  با ساخت Paley park ایجاد کرد. پارکی کوچک و شخصی که فقط در روز کاری به روی عموم باز می باشد. این پارک فقط یک دهم جریب را اشغال کرده و از سه جهت توسط ساختمان های بلند احاطه شده است.

مرکز شهر پر از این پارک های کوچک و اغلب ناپیدا می باشد. آنها باشکوه نیستند ولی برای کارمندانی که احتیاج به استراحت کوتاه دارند، چیزی فراتر از استراحت فراهم می کنند.

چند وقت پیش که طراحان شروع به طراحی پارک India basin در سانفرانسیسکو کردند، معماران منظر دریافتند که نقاط دسترسی باید اولویت طراحی باشد. برخی از ساکنان محل ، یعنی کسانی که در Black hunters point زندگی می کردند، با وجود نزدیک بودن پارک در استفاده از آن چالش داشتند؛ یک جاده ساحلی که سال ها پیش ساخته شده بود، جوامع دورتر از دریا را از لب آب جدا کرده بود.

طرح پارک با تبدیل پیاده رو به اسکله که طی ۱۵ سال آینده توسعه می یابد، ارائه شده است. جاده ها، راه پله ها و پیاده رو ها باید چشم انداز سبز خود را ارائه دهند، چیزی که نیاز اهالی شهر را پاسخ دهد و مناسب سانفرانسیسکوی پر از تپه باشد.

ارتباط فرهنگی

در جنوب وناتچی در واشینگتن، شهروندان در راستای جذب افراد به پارک بلااستفاده شان به نام Kiwanismethow با طراحان همکاری داشته اند.

به سبب تاثیرگذاری مکزیکی ها، پارک جدید شامل پاویلیون Kiosko شده که میزبان موزیک و رقص ماریاچی و جشن های فرهنگی مهم می باشد.

ده ها تن از “Padrino” ها و یا اسپانسرها برای نگهداری از پارک داوطلب شده اند. رهبری طراحی جدید آن با Trust for public land بوده و معماری منظر آن را شرکت Site workshop برعهده داشته است.

در شهر پرو، اهالی با دانشگاه واشینگتن در ساخت مدرسه طبیعت که همچنین برای عموم قابل استفاده می باشد، همکاری داشته اند. طی ساعات درسی، کلاس های واقع در محوطه به دانش آموزان محلی، گیاهان محلی را آموزش می دهد. سایر مواقع، محلی آرام برای استراحت مردم عادی می‌باشد.

فردریک لااُلمسته و دوبوئیس درست گفته اند، شهر نیاز به پارک دارد. ولی طراحان طی قرن گذشته راه درازی پیمودند تا دریابند فضای سبز تنها زمانی به شهرها کمک می کند که شهروندان آن را با آغوش باز بپذیرند.

مترجم: نگین بزرگی‌نژاد

منبع: Are public parks an unalloyed good? Not always.